Jesteśmy dziwni. Od dziecka mamy jedno marzenie, obrany cel, wyśnioną drogę. Potykamy się o małe i większe kamienie, czasem rezygnujemy, by powrócić na szlak. Poświęcamy coś, kosztem czegoś. Zamykamy się w złotej klatce, izolujemy. Biegamy od jednego zaliczenia do następnego, od jednej do drugiej książki, od poniedziałku do piątku. Czasem gubimy sens dnia dzisiejszego, wciąż coś nam umyka, gdzieś zacierają się niektóre sprawy. I patrząc z boku - można stwierdzć - jesteśmy wariatami, szaleńcami - przecież tak widzą nas studenci innych kierunków. Ale jest jeszcze coś - gdzieś tam w środku, bardziej lub mniej kochamy to, co robimy. Ten harmonogram dnia, ten pęd życia, to zabieganie. Jesteśmy dziwni.
Wakacje pełną parą! ;)
Ja mam dokładnie tak samo. Ale już mam plany:D i praktyki od 1 lipca:)
OdpowiedzUsuńMoże moje informatyczne studia nie są wcale ciężkie, to jak nagle nie spędza się całego dnia na uczelni to tak dziwnie trochę...Chyba normalna reakcja, kiedy człowieka zaskakuje przedwczesne skończenie sesji ;)
OdpowiedzUsuń